Qigong en Taijiquan geschiedenis is lang en interessant!

Qigong en Taijiquan geschiedenis is lang en interessant. het is echter net een soap met veel onverwachte plotwendingen.

Taijiquan en Qigong hebben allebei een lange geschiedenis die teruggaat tot de klassieke tijden van de Chinese geschiedenis. Qigong en Taijiquan als historische fenomenen worden meestal bepaald door politieke en religieuze beroering, maar vanaf het begin waren ze ook verweven met medicinale ideeën en ideeën over het supernormale leven. Als zodanig zijn ze de basis voor het begrijpen van klassieke Chinese geneeskunde en politieke theorieën.

Taijiquan wordt gezien als anders dan de reguliere vechtkunsten, omdat het de nadruk legt op de studie van interne mechanismen om kracht en behendigheid te ontwikkelen boven het disciplineren van spieren om slagen te bereiken en kracht te breken. Het wordt daarom vaak Neijia Wushu genoemd, een interne vechtsportfamilie. Historisch gezien kunnen we dit als Shaolin / Boeddhistische en militaire vechtsporten aan de harde kant plaatsen en Wudang Daoist vechtsporten aan de interne kant.

Er wordt wel eens gezegd dat Taijiquan de kunst is om je tegenstander te slim af te zijn. Sommige verwijzingen naar interne vechtsporten vormen al Zhuangzi, een filosoof uit 5 eeuwen v.Chr. Die wordt gerespecteerd als een van de grondleggers van het geloofssysteem van het Daoïsme. Hij, Zhuang, suggereerde evenzeer door te zeggen een parabel te vertellen over zwaardvechten, waarin hij zo ver ging dat hij suggereerde dat een goede interne studie van krijgskunsten uiteindelijk zou leiden tot de uitroeiing van geweld.

Zhang Sanfeng

De officiële gemeenschappelijke Qigong en Taijiquan geschiedenis begon met de legendarische Daoïstische monnik Zhang Sanfeng (Song-dynastie 960-1279).

Een populaire mythe gaat dat hij oorspronkelijk een boeddhistische vechtmonnik van Shaolin was die Taijiquan ontwikkelde door de methodologie van Shaolin om te keren. Hij heeft waarschijnlijk het beroemde Shaolin klooster bezocht, maar naar alle waarschijnlijkheid was hij al een Daoist voordat hij het klooster van Shaolin binnenging. De kern van de Taijiquan-scheppingslegende is dat Zhang Sanfeng wordt gezien als het begin van de geschiedenis van Taijiquan en Neijia, (het internaliseren van gevechtsfamilies). Zhang Sanfeng was een student van interne alchemie, en voor zijn studies zwierf hij door heel China om leraren geneeskunde, alchemie en vechtsporten te vinden en studeren. Elke plek waar hij beoefende, plaatste men een bewijs van dat hij daar was. Als persoon was en is hij een legendarische zwervende monnik die vele verhalen heeft geïnspireerd. Veel van het geschreven materiaal over hem is mythisch, tegenstrijdig of anderszins verdacht. Bijvoorbeeld, hij is naar verluidt geboren in AD 960, AD 1247, en opnieuw in AD 1279. Hij wordt beschreven als zijnde 2,15 meter lang, met de botten van een kraanvogel en de houding van een pijnboom, met bakkebaarden gevormd als een speer, en hij zou zo’n 1000 li (zo’n 500 km) per dag kunnen afleggen.

Vermoedelijk was hij een leerling van Lü Dongbin, en een emanatie van Laojun, de god van moraliteit, ook wel bekend als Laozi, de schrijver van de Daodejing. Volgens het beschikbare historische materiaal leefde Zhang aan het einde van de Yuan-dynastie (1279-1368) en aan het begin van de Ming-dynastie (1368-1644).

Zhang liet een groot aantal geschriften achter over politiek, religie, tolerantie, maatschappij, geschiedenis, alchemie, seksualiteit, medicijnen, Taijiquan en andere vechtkunsten.

Qigong en Taijiquan geschiedenis en Wudang shan

De geschiedenis van Taijiquan is net zo nauw verbonden met Zang Sanfeng als met het Wudang-gebergte in centraal China. Maar er zijn ook veel andere plaatsen verbonden aan Zhang sanfeng, zoals het huidige hoofdkwartier van de wudang xuanwupai op Yingshan, heldere berg. In Sichuan is een klooster met een stele die zegt dat hij daar was, Noordelijk in Hebei is een plek die heet nu noord wudang, en ook daar ligt een claim dat hij daar was.

Het Wudang-gebergte, ‘Berg Grotere Harmonie’ (taihe) genaamd  voordat het wudang heette, is waar Zhang zijn taijiquan ontwikkelde en deze met zijn mede monniken deelde. Het werd onderdeel van hun alchemistische praktijk voor een lang leven en onsterfelijkheid. Deze praktijk bestond uit 4 stadia die alle vier nog altijd nog relevant zijn in daoistische taijiquan beoefening. Deze stadia hangen samen met de drie schatten: jing-coherentie, qi-perfectie, en shen-alertheid. De vier stadia heten:

• Bouwen vd werkplek
• Oefen coherentie en bloei perfectie
• Oefen perfectie en bloei alertheid
• Alertheid keert terug naar verzwakking (xu)

Wudang als naam is ook het kernprincipe van Wudang Gongfu. Het betekent ‘disciplinaire dienstbaarheid’ en sluit goed aan bij bepaalde westerse Christelijke waarden waaraan bijvoorbeeld monniken en nonnen dienen te voldoen. Daoïstische taiji is gedeeltelijk ontwikkeld als een middel voor ontwikkeling van gezondheid, maar ook als een discipline om jezelf te versterken om anderen goed te kunnen helpen.

In 1990 publiceerde het tijdschrift ‘The Soul of Wushu’ een serie artikelen met de titel ‘The Original Taijiquan’. Een bijdrage kwam van de abt van Baiyun guan (White Cloud Observatory) in Beijing. ‘An Shenyuan’. Ondervraagd door verslaggevers, merkte hij op dat er in de school van het Daoïsme, behalve Zang Sanfeng, veel andere getalenteerde mensen waren die veel hebben bijgedragen aan de formulering en ontwikkeling van Taijiquan. Het bestaan ​​van veel andere stijlen van Taijiquan zoals in de Daoïstische kloosters van Qingchenshan zijn daar het bewijs van. Qingchen ligt in Sichuan, en de gevechtskunsten zijn gerelateerd aan Ermei neidan gongfu van de ermei-berg, ook in Sichuan.

Sommigen hebben de vraag gesteld dat Zang Sanfeng echt bestaan heeft of slechts een mythe is. Dit, omdat er veel mythe rond zijn persoon en uiterlijk wordt geweven. We kunnen dit vergelijken met de mythes rondom de persoon Boddhidarma en Shaolin gongfu.

Zhang sanfeng is echter wel geregistreerd en beschreven in betrouwbare historische documenten zoals de ‘Ming History’ en ‘The Ningbo Chronicles’ die geen verband houden met vechtsportliteratuur, of met het ontstaan van Wudang neidan boksen. Dit is in overeenstemming met de overtuigingen die in het Wudang-tempelgebied zelf worden gehouden, en men kan daar veel oud materiaal over Zang San Feng vinden. Zhang wordt daar als een soort homo universalis gezien die van vele markten thuis was.

De ontwikkeling van Taijiquan-principes

Zhang Sanfeng schreef over gezondheid, over de ziekte, over seks, over religie, over de menselijke geest en hoe ze te beïnvloeden ten gunste van zichzelf en de samenleving. Hij schreef ook poëzie. Wanneer hij naar de Wudang Bergen keek, herkende hij de bijzonderheid van de bergkam en besloot om daar te blijven om zijn vaardigheden te perfectioneren in Qigong en martial arts. Zhang stelde dat alleen kennis van al die gebieden kwalificeerd voor onsterfelijkheid. In Wudang wordt studie van dao en taiji dan ook tantra genoemd. Het sluit alles in, van meditatie tot hoe je sex het beste doet, en hoe je iemand van je afhoud in een gevecht, of hoe je demonen uitdrijft, genezing bewerkstelligt etc. Ik ben blij dat dit allemaal heb mogen leren, en waardoor ik dit ook vol overtuiging durf te zeggen.

Zhang voorspelde dat Wudang Shan in de toekomst erg beroemd zou worden. Als dat juist is, is hij zelf grotendeels daarvan de oorzaak. Toen Zhang daar in de bergen verbleef, ontwikkeld hij de oorspronkelijke 13 posities van Wudang Taijiquan dat de basis van de 81 daoïstische vormen interne krijgskunst vormde, en waaruit later zich de familie taijiquan stijlen gevormd hebben. In de kern van de taiji praktijk als een neidan werkwijze wordt een intern genezingsproces proces vaak verkeerd vertaald als inwendige alchemie.

Zhang Sanfeng heeft de basisregels voor Taijiquan als praktijk ontwikkeld om deze veilig te stellen om de student een goede en levendige gezondheid mee te geven, alsmede eenheid met natuur en Dao. Wudang taijiquan verenigd ideeen uit neo-Confucianisme met die van Neo-Daoisme op de wisselingsperiode tussen het ende van de Song dynastie en het begin van de Ming dynastie. Deze eerste vorm die hij ontwikkelde is nu de standaard form die bijna alle Daoïstische monniken leren wanneer ze beginnen met het leren internaliserende alchemie. In de studie van IOC Daoland wordt een van de weinige plaatsen buiten China gevonden waar het kan worden bestudeerd als een eenvoudige, maar formele discipline.

Taijiquan als leef cultuur wordt ook in verband gebracht met een sterk geritualiseerd formeel gedrag. We kunnen Wudang praktijk oefening als gevolg van deze combinatie orthodox noemen. De praktijk is niet alleen een gezondheids-praktijk voor het lichaam, maar ook voor de gedragsstijl van een persoon. Wudang Taijiquan bevat alle alchemistische geheimen en methoden waarnaar veel popliteratuur naar verwijst, maar faalt deze correct te omschrijven.

De studie van Taijiquan vormt een religie op zich waar studenten, leerlingen, gildeleden, zich wijden zich aan het leven van de gespiritualiseerde krijgskunst, de interne alchemie beoefening, en andere toepassingen die beoefenaars veelal buiten de grotere samenleving plaatst. Overdracht vindt plaats middels formele transmissies, waarin je status binnen de gemeenschap vastgesteld word. In veel gevallen is dat een militante aangelegenheid. Er wordt in feite bepaald of je de meest esoterische principes aan mag leren, of je instructeur of leraar word, of je kans maakt meesterschap te halen, of een school mag opzetten. Als leerling ben je dus afhankelijk van het )absolute’ oordeel van je leraar.

Er is nog een belangrijk verschil tussen bijvoorbeeld taijiquan en qigong. Waar taijiquan zich baseerd op asymetrie en complexiteit, richt qigong zich op eenvoud en symmetrie. Voor volledige training in taijiquan dient er volgens Zhang Sanfeng geleerd te worden in:

• Taiji vormen
• Qigong of neigong
• Fitness
• Daoyin of yoga
• Meditatie en ritueel
• Filosofie en krijgswetenschap
• Geschiedenis
• Medische kennis en behandelingsvaardigheid.

Ik ben heel blij dat ik het hele cv van taijiquan beheers. het ene kan niet begrepen worden zonder het andere. Dat gebruik ik ook als stelregel als ik mensen lesgeef of opleid.

Qigong

Al de bewegingsvariaties als daoyin/yoga, fitness, en zelfs meditatie vallen allemaal onder de noemer qigong.  Qigong is een 20^e eeuwse terminologie die geen historisch equivalent heeft. Het is een paraplu begrip waaronder veel kan vallen. Qigong als zodanig kun je helder onderscheiden van taijiquan:

• Taijiquan is een martiale sport
• Qigong is een civiele sport

In beide zijn er groepen actief die ook spirituele of andere doelen beoefenen. Een bekend voorbeeld is de falungong die politieke doelen nastreeft en daarvoor zelfgemaakte qigongs gebruikt.

Van belang is verder dat moderne qigong belangrijke wortels heeft in westerse esoterische bewegingen die via Hongkong en Macao van invloed op de Chinese cultuur waren. Met name hypnose, spiritisme en magnetiseringstechnieken waren van invloed. Deze bewegingen waren en zijn ook in het westen interrelaterend. Moderne waiqi qigong, de vaardigheid van het uitsturen van qi om mensen te be-invloeden is een goed voorbeeld van westerse beïnvloeding. Overdracht van qi van de ene persoon op de andere werd voor de modernisering gezien als een morele beïnvloeding (ethiek is van invloed op de op en afbraak van jing-coherentie). Overdracht dmv een uitstraling is gebaseerd op fysica en biomagnetisme, biomagnetische resonantie etc. Die technieken baseren zich op een (goddelijk) energie lichaam, waar Chinese technieken onbekend waren met het fenomeen energie tot aan de doorbraak van westerse ideologie en wetenschap in de 20^e eeuw.

Wudang Neidan Taijiquan was bijna uitgestorven als gevolg van de Culturele Revolutie in China. Maar tegenwoordig is het zij het beperkt, springlevend, hoewel veel kennis en veel vaardigheden zijn verloren. In het huidige upper class Beijing is taiji coaching super populair, maar het aantal coaches dat gekwalificeerd is is veel te laag.

De tweede periode van Taijiquan ontwikkeling

De tweede fase van Taijiquan’s geschiedenis begint met de vorming van wat nu de ‘Warlord’ periode genoemd. De Warlord Periode voor Taijiquan begint met de ontwikkeling van de eerste Warlord Familie stijl van Chen, Chenjia, door Chen Wanting (1600-1680) van het mengen van Wudang taijiquan met miltiaire slachtveld oefening van General Qi Jiguang. Er zijn verschillende Chen stijlen ontwikkeld in de tijd. de meest populaire en makkelijkste om te leren is Zhaobao substijl. de meest krachtige is de Cannon Fist substijl. Deze staat bekend om haar wikkelen en explosieve bewegingen die vergelijkbaar zijn met de originele Wudang Wuxing Taiyi Cloud Dragon-vorm en dandao training. “Een andere tak van moderne interne stijlen die voortkomt uit de taiyi-stijl van neidan-gevechtskunsten is Bagua Zhuang, die voor bodyguards ontwikeld is om in menigten te vechten. Het staat in nauw verband met Xingyi, dat in veel een tegenpool is van bagua zhang. Bagua, xingyi en taiji vormen nu samen het verplichte cv voor alle taiji scholen in China, ongeacht hun eigen trainingsbehoeften. De meeste leerlingen lukt het niet om alledrie aan te leren en dat is een bedreiging voor het voortbestaan van de bestaande diversiteit.

De belangrijkste niet spirituele stijl is de Yangjia, Yang Family-stijl die is ontwikkeld door Yang Chenfu, een student van de familie Chen. Andere beroemde stijlen zijn de Wujia, Sunjia, Hejia en Majia.  Deze stijlen hebben, onder invloed van de Chinese regering, werden vereenvoudigd in het kader van de derde fase van Taijiquan ontwikkeling. Namen van bewegingen zijn opnieuw ontworpen en omgedoopt om de oorspronkelijke ‘imperialistische’ en ‘bijgelovige’kosmologie er in ongedaan maken en training dus uit de buurt van de oorspronkelijke bedoeling in de bewegingen te houden. Gemoderniseerde Chen, Yang, Dun, He en Ma stijlen laten dat duidelijk zien.

In Taiwan werd Taijiquan opgepikt als een soort nostalgie naar de voormalige republiek en het keizerrijk door de nationalistische toevluchtsoorden en veroveraars van Taiwan, en werd verder geëxporteerd naar de VS en Europa met de intellectuele uittocht. In de USA en Europa werden de krijgsheer stijlen geïnterpreteerd als een Daoïstische beoefening, en raakte het geassocieerd met westerse spirituele bewegingen en Counter Cultures zoals New Age en Pop taoïsme. Het werd aangepast aan de westerse geestelijke begrippen en verloor veel van zijn oorspronkelijke Chinese erfgoed via dat ook. De bekenste Taiwanese taijiquan leraar, en ook kaligrafist, was Chen Manchen. Ook TT Liang, Stephen Chang, Yang wingming, en Wong Kiewkit kunnen tot deze groep gerekend worden.

Taijiquan’s derde fase als pop-cultuur

Na de Culturele Revolutie koos de Chinese regering een andere en minder gewelddadige benadering van culturele revolutionering van de samenleving, door nationale militaire discipline te ontwikkelen door middel van sport. Veel traditionele sporten en kunsten werden ontworpen om de nationale eenheid en gezondheid te dienen. Dit uit zich vooral in standaardisatie en vereenvoudiging.

Deze standaardisatie en vereenvoudiging richte zich vooral op doelgroepen. Voor ouderen ontwikkelden men vereenvoudigde vormen We zouden deze pediatrische stijlen van Taijiquan kunnen noemen. Voor de jeugd werden nieuw aangepaste stijlen van Taijiquan ontwikkeld, meer verwant aan acrobatiek, zoals in sommige externe stijlen van Wushu (vechtsporten). We zouden deze stijlen Sportstijlen van taijiquan kunnen noemen. We vinden incarnaties van deze stijlen ook terug in moderne sportscholen waar taijiquan als sport met een vleugje spiritualiteit aangeboden word. Dit is een belangrijke toekomstig werkveld voor certificaathouders. Standaardisatie is ook een speerpunt in de push voor promotie van Chinese geneeskunde door de Chinese regering. Zij staan daar niet alleen in. Taiwan, Japan en Korea doen daar net zo hard aan mee.

Taijiquan werd in beide gevallen los van zijn oorsprong gepresenteerd, voor het bestrijden van inherente principes, en werden weer met dans, ballet en militaire uniformiteit geassocieerd. Nieuwe betekenis werd ook gegeven aan woorden en begrippen.

De sport-vorm van Taijiquan was als gevolg van deze veranderingen demonstratie sport op de Olympische Spelen in Bejing in 2008. Zowel de sport- en de geriatrische- vormen zijn over het algemeen goed voor de gezondheid wanneer deze wordt uitgevoerd in de juiste leeftijdscategorie. Maar ze kunnen niet worden aangemerkt als echte Taijiquan, als gevolg van hun vereenvoudiging en onthechting van vechtkunsten. Dat maakt hen niet minder nuttig in maatschappelijk gebruik. Het zelfde kan gezecht worden van de familie stijlen. De familie stijlen zijn inmiddels vaak een nationaal bedrijf of zelfs internationals geworden. We zien dat ook in de Japanes en Koreaanse vechtsporten terug. De hierarchie kweekt mystiek en hoop om ooit het ‘echte’ materiaal te kunnen leren.

De export van sportleraren naar het westen infiltreerde taijiquan en qigong verder met westerse spirituele ideeën en hielp de stijlen populariseren met een groter publiek buiten China. Deze derde modernistische ontwikkeling zou de vorming van Pop-stijlen van Taijiquan genoemd kunnen worden, en is nauw verbonden met de sociale hervormings bewegingen in het westen van de jaren 1960 en ’70, en de boven al genoemde beroemde Taiwanese nationalistische Taijiquan beoefenaar golf. Velen van hen vestigden zich in het westen, vooral de VS, zoals Chen Manchen, Stephen Chang, Da Liu, TT Liang en anderen. In het algemeen kunnen we zeggen dat deze stijlen volgens vergelijkbare ontwikkelingspatronen als Geriatrische Taijiquan steeds vereenvoudigd en geminimaliseert zijn. De roddel gaat bv dat Chen Manchen’s alcohol gedrag en reumatische aandoening veel te maken hebben met zijn bewegingsexpressie, en niet zijn steeds grotere vaardigheid.

Sommige Pop-stijl masters die oorspronkelijk leerlingen van Chen waren, groeide langzaam terug naar de oorspronkelijke martiale wortels van taijiquan familie stijlen, maar de algemene houding van westerlingen en wat wij zochten in Taijiquan heeft zeker bijgedragen aan een gemeenschappelijke gebrek aan kennis over Taijiquan. In wat er dan is spelen meestal de volgende ideeën een rol:

• Taijiquan is vooral een krijgskunst, en niet alleen een ingewikkelde Qigong,
• Taijiquan is een spirituele techniek waardoor je er geen echte leraar voor nodig hebt omdat het anti-autoritair is
• Taijiquan is goed voor je gezondheid, vooral als je ouder word
• Taijiquan beoefenaren zijn daoisten.

Pop, sport en geriatrische stijlen worden over het algemeen verward met Daoïstische beoefening en Traditionele Chinese cultuur. In de stijgende golf van populariteit en marketeerbaarheid van taijiquan, worden nu ook westerse vertolkers beroemd en staan nu centraal: Bruce Francis in Amerika, Patrick Kelly in Australie, Stuart Olson en Tantrapa in Amerika, en deels ikzelf aan het IOC Daoland in Europa zijn in snel tempo beroemd aan het worden vanwege unieke inzichten en uitleg van de praktijk. Kenmerkend van deze groep is vaak het willen terugkeren naar de bron,maar toch ook syncretisme en een gebrekkig linguistisch inzicht in wat er nu eigenlijk gezegd word in het Chinees.

Meer over de geschiedenis van qigong

Boven hebben we al een aantal aspecten van qigong besproken, vooral in relatie tot taijiquan, en moderne geschiedenis. Het volgende kan gezien worden als een aanvulling daarop.

Het begrip qigong kan eigenlijk beter vervangen worden door neigong, maar ook neigong dekt te lading niet geheel. Neigong is de internalisering van beoefening. Dat kan in principe een hoop verschillende zaken betekenen.

Qigong wordt in essentie in alle bronnen van alle Chinese denken als een empirische systeem van acties om diep begrip gezien, althans binnen modernistische context. Chinese geneeskunde theorieën zoals gebruikt voor de 20e eeuw kunnen niet goed kan worden begrepen zonder het bestuderen van relevante zelfoefening, die tegenwoordig onder de noemer Qigong geschaard word. Vooral moet je je de consequenties realiseren van het feit dat het concept van qigong pas tot stand kwam in het begin van de 20e eeuw als onderdeel van een breuk in de historische ontwikkeling van de Chinese cultuur. Qigong is een markering van deze breuk.

In de moderne tijd is er veel vrijheid om ‘innovatief’ met de werkelijkheid om te gaan, en daardoor zijn er talloze on-affe oefensystemen ontwikkeld, die vaak de resultaten zijn van het enthousiasme, de inzet van individuen, en ondernemersgeest. Vaak geven deze ontwikkelingen geen betrouwbaar beeld van wat Qigong kan doen of waar het voor bedoeld is. Zij zijn vaak methoden om een ​​bewijs van de gedachtegang van een bepaalde denker. om te weten waar je staat met je methode is zeer belangrijk voor het plezier dat je zult hebben van beoefening. Resultaat in deze pseudo stijlen kan dan ook zeer wisselend zijn, en zelfs tot emotionele storing en ziekte leiden. Het is daarom van groot belang om je leraar te vragen over de geschiedenis en het doel van de stijl die je beoefend.  Beroemd is de onsterfelijk gemaakte 8 brokaat oefeningen, die bedoeld waren om luie confucianisten toch wat te laten bewegen, en nu als embryonale oefening gepresenteerd word.

Qigong als civiele beoefening van lichaam, emoties, geest en gedrag heeft een specifiek doel: zichzelf verduidelijken, je vorm en substantie ontwikkelen.

Als we een a-historische uitleg van Qigong willen geven, is er het volgende:

• Het staat centraal in alle principes van de traditionele Chinese wetenschappen en de ontdekkingen van hoe menselijke geest en lichaam kunnen worden aangepast aan een breed scala van omstandigheden. Qigong leert hoe om te gaan met stress of hoe bloed en Qi door het lichaam kunnen circuleren om gezondheid en mentale en emotionele gezondheid te reguleren.
• Als je het woord qigong zou vervangen door neidan, zou het eigenlijk meer waar zijn, maar als we het zouden vervangen door ritueel zou het nog meer waar zijn.
• De geschreven geschiedenis van rituele praktijken en neidan, samengevat als Qigong, gaat terug tot enkele eeuwen voor Christus werd geboren. Een aantal populaire Chinese qigongmeesters verwijzen vaak naar Christus als een Qigong meester. Dit idee heeft wortel geschoten in het westen, maar het is waarschijnlijk niet waar.

De principes zijn tegelijkertijd eenvoudig en ongrijpbaar en kunnen op veel dezelfde niveaus worden toegepast. Maar traditioneel was het een goedbewaarde geheime kunst van priester en monniken en geleerden in het daoïsme, boeddhisme en confucianisme, elk met eigen trainingsmethodieken.

Tegenwoordig is Qigong erg populair in New Age popcultuur en Pop Daoisme. jij beoefend het misschien ook. Als leraar dien je in feite alle mogelijke effecten van qigong training te bestuderen en ervaren, ook de foute om een ​​diep begrip te krijgen wat Qigong is en kan betekenen voor studenten. de kern van de praktijk is de verduidelijking van de praktijk. Gewoon een Qigong gaan doen is alsof je je hand in gif doopt. het kan net zo goed ziek, verward, en psychotisch maken; Parkinson, rugklachten , zwakke rug en ga zo maar door produceren, en dan nog eens duizend problemen. Het is de morele taak van een meester-leraar om die duidelijkheid te verschaffen, voor een leraar om het te onderwijzen en voor een instructeur om het te delen op het mees basale grassroot niveau.

Er zijn voornamelijk vier geschiedenissen van Qigong bekend:

• Daoistische Geschiedenis van Qigong
• Boeddhistische geschiedenis van Qigong
• Confuciaanse geschiedenis van Qigong
• Andere geschiedenissen van Qigong (militair, shamanistisch, magisch, sexueel, etc)

Vind je dit boeiend? Kom dan meedoen in mijn lessen of geef je op voor mijn online lessen, lekker vanuit je huiskamer, garage of tuin. Doe er in elk geval iets mee. Je kunt mijn werk ook sponsoren via mijn patreon pagina’s over Daoland Gezondheidszorg.

Kijk hier ook over wat Gongfu nu eigenlijk inhoud en begrijp meteen wat donatie voor Daoland gezondheidszorg je bied:

Liked it? Take a second to support René Goris on Patreon!